PROGRAM WYCHODZENIA Z OSAMOTNIENIA

Moduł VI: Znajdywanie “swoich ludzi”

Gdzie w przestrzeni online i offline można
spotkać osoby nam podobne

W doświadczeniu osamotnienia bardzo często pojawia się poczucie, że „nigdzie nie pasuję” albo „nie ma ludzi takich jak ja”. To przekonanie może być zarówno skutkiem realnej izolacji, jak i efektem wewnętrznych schematów poznawczych, które sprawiają, że trudniej dostrzec możliwe drogi do kontaktu z innymi. Potrzeba więzi jest uniwersalna, a jej realizacja jest jednym z kluczowych czynników dobrostanu psychicznego (Baumeister i Leary). Oznacza to, że większość ludzi, nawet tych, którzy wydają się pewni siebie i otoczeni bliskimi relacjami, w jakimś stopniu poszukuje przestrzeni do bycia zrozumianym i zaakceptowanym. Pytanie nie brzmi więc, czy tacy ludzie istnieją, lecz: gdzie i jak można ich spotkać?

Jednym z najważniejszych czynników łączących ludzi jest tzw. podobieństwo postaw, wartości i zainteresowań. To ono sprawia, że w czyimś towarzystwie łatwiej się otwieramy, czujemy większe bezpieczeństwo i mamy wrażenie bycia „u siebie”. Z perspektywy szukania swojej społeczności oznacza to, że najskuteczniejszą strategią nie jest próba dopasowania się do przypadkowych środowisk, ale raczej podążanie za tym, co jest nam bliskie: tematami, które nas poruszają, formami aktywności, które nas interesują, wartościami, które są dla nas ważne. To właśnie na tej bazie powstają najbardziej trwałe i znaczące relacje.

W przestrzeni offline dobrym miejscem do spotkania osób podobnych są wszelkie grupy i inicjatywy związane z rozwojem osobistym, zdrowiem psychicznym, twórczością, ruchem i edukacją. Kluby książki, warsztaty artystyczne, zajęcia jogi, grupy wsparcia, koła dyskusyjne, kursy językowe czy wolontariat to przykłady środowisk, które oprócz konkretnej aktywności oferują również możliwość nawiązywania relacji. W przeciwieństwie do przypadkowych spotkań, np. w przestrzeni miejskiej, tego typu miejsca mają strukturę i regularność, które sprzyjają stopniowemu budowaniu znajomości i poczucia przynależności. Bliskość powstaje przede wszystkim na drodze powtarzalnego kontaktu i wspólnego doświadczenia.

Dla osób, którym trudno jest wyjść do świata offline, szczególnie pomocna może być przestrzeń online. Choć często krytykowana za powierzchowność relacji, w rzeczywistości może stanowić ważny etap przejściowy w budowaniu więzi. Fora tematyczne, grupy wsparcia, społeczności wokół zdrowia psychicznego, neuroróżnorodności, rodzicielstwa, twórczości, a także serwery na Discordzie czy zamknięte grupy na Facebooku pozwalają znaleźć ludzi o podobnych przeżyciach, w bezpieczniejszym, bardziej kontrolowanym tempie. Dla osób doświadczających nieśmiałości, lęku społecznego czy izolacji, kontakt online może obniżać barierę wejścia w relację i dawać pierwsze pozytywne doświadczenia bycia wysłuchanym.

Istotne jest jednak, aby nie traktować przestrzeni online wyłącznie jako celu samego w sobie, ale raczej jako mostu, czyli bardziej takiego pierwszego kroku w stronę realnej wspólnoty i głębszego kontaktu. Bezpieczne środowiska online to takie, które mają jasne zasady, moderację, kulturę szacunku i realne zainteresowanie dobrostanem uczestników. W takich miejscach możliwe jest nie tylko dzielenie się treścią, ale także budowanie bardziej osobistej relacji poprzez rozmowy, spotkania na żywo czy wspólne projekty.

Ważnym aspektem poszukiwania „swoich ludzi” jest również przyglądanie się własnym, często nieuświadomionym oporom. Dla wielu osób osamotnionych pojawiają się fantazje, że „inni są lepsi”, „bardziej interesujący”, „bardziej godni relacji”. Wówczas każda próba dołączenia do grupy uruchamia silny lęk przed odrzuceniem i oceną, co może prowadzić do autosabotażu: rezygnacji w ostatniej chwili, wycofywania się z rozmów czy przekonania, że „to nie dla mnie”. W takim przypadku kluczowe jest nie tylko szukanie odpowiednich przestrzeni, ale też stopniowe oswajanie się z byciem wśród ludzi i budowanie łagodniejszej relacji z samym sobą. Przynależność jest bowiem nie tylko kwestią znalezienia grupy, ale również wewnętrznej zgody na bycie jej częścią.

Ważną wskazówką w procesie poszukiwania swojej społeczności jest także gotowość do eksperymentowania bez presji perfekcji. Relacje rzadko zaczynają się od głębokiej więzi, zwykle są początkowo niepewne, czasem niezręczne i powierzchowne. To normalny etap, który nie świadczy o porażce, ale o naturalnym tempie budowania kontaktu. Poczucie przynależności rozwija się stopniowo, poprzez powtarzalność, “mikromomenty” bliskości i doświadczenie bycia zauważonym.

Szukanie „swoich ludzi” jest więc procesem, który łączy działanie na zewnątrz i pracę wewnętrzną. Z jednej strony potrzebna jest nasza gotowość do wejścia w nową przestrzeń (online lub offline), a z drugiej strony uważność na własne potrzeby, granice i emocje. Dla wielu osób, które długo doświadczały osamotnienia, sam fakt wykonania pierwszego kroku jest już aktem odwagi i ważnym krokiem w stronę odbudowania relacji ze światem.

Dołącz do naszej grupy na Facebook: GRUPA ANTY-SAMOTNOŚCI. WYCHODZIMY Z OSAMOTNIENIA.

Jeżeli potrzebujesz wsparcia ze strony psychologa, psychoterapeuty lub interwenta kryzysowego to zarezerwuj wizytę: