Kryzys może zostawić po sobie pustkę, lęk, nieufność do życia. Ale może być też początkiem nowej siły – takiej, która nie polega na udawaniu, że „wszystko gra”, tylko na głębszym rozumieniu siebie i świata.

Kryzys to nie tylko cierpienie – to także zaproszenie do zatrzymania się i spojrzenia na siebie inaczej. Choć trudny, może być momentem największego wzrostu.

Nie musisz być psychoterapeutą, by pomóc osobie, która doświadcza cierpienia. Najważniejsze to być obok – z empatią, uważnością i cierpliwością.

Nie musisz od razu iść na terapię, żeby pomóc sobie w kryzysie. Są proste kroki, które możesz podjąć, by przerwać spiralę napięcia, zadbać o siebie i odzyskać oddech.

Każdy miewa gorsze dni. Zmęczenie, zły sen, stres – to normalne. Ale czasem to coś więcej niż tylko chwilowy dołek. Jak rozpoznać różnicę?

Czyli emocjonalne, fizyczne i społeczne symptomy kryzysu.

Kryzys emocjonalny rzadko pojawia się nagle i „znikąd”. Często nasz organizm i psychika wysyłają subtelne sygnały ostrzegawcze – trzeba tylko nauczyć się je zauważać.

Kryzysy mają różne oblicza, różne przyczyny i różne skutki. Wiele zależy od tego, w jakich okolicznościach życia napotykamy na zdarzenia potencjalnie destabilizujące, w związku z czym to, co dla jednej osoby będzie jedynie większą trudnością, dla innej może stanowić wyzwanie dezorganizujące czasowo jej funkcjonowanie.

Kryzys emocjonalny rzadko pojawia się „znikąd”. To najczęściej reakcja na przeciążenie, nagłe zdarzenie lub nawarstwienie trudnych emocji, z którymi nie umiemy sobie poradzić.

Życie bywa nieprzewidywalne. Utrata bliskiej osoby, rozstanie, utrata pracy, choroba czy inne trudne wydarzenia mogą sprawić, że czujemy się przytłoczeni. Kiedy emocje są tak silne, że trudno nam normalnie funkcjonować, mówimy o kryzysie psychicznym.

Widząc kogoś, kto zmaga się z kryzysem psychicznym, często chcemy pomóc, ale nie wiemy, jak to zrobić. Boimy się powiedzieć coś nie tak, nie chcemy narzucać się ze wsparciem albo zwyczajnie nie rozumiemy, co przeżywa druga osoba.