PROGRAM WYCHODZENIA Z OSAMOTNIENIA

Moduł VII: Uczenie się proszenia o wsparcie

Jak prosić o wsparcie w sposób bezpieczny i autentyczny

Proszenie o wsparcie bywa dla wielu osób trudnym zadaniem, ponieważ wymaga jednocześnie świadomości własnych potrzeb i odwagi, by je wyrazić. W psychologii wyróżnia się kilka zasad, które pozwalają prosić w sposób bezpieczny, a więc minimalizujący ryzyko poczucia zagrożenia, a także autentyczny, czyli zgodny z własnymi emocjami i wartościami.

Pierwszym krokiem jest świadomość własnych potrzeb. Proszenie o wsparcie staje się trudne, jeśli sami nie wiemy, czego w danej chwili potrzebujemy. Uważne wsłuchiwanie się w swoje emocje, sygnały ciała i potrzeby jest fundamentem autentycznej komunikacji. Uświadomienie sobie potrzeby: czy jest to potrzeba wysłuchania, praktycznej pomocy, czy po prostu obecności drugiej osoby, pozwala sformułować jasny komunikat, który druga strona może zrozumieć i na który może odpowiedzieć adekwatnie.

Kolejnym elementem jest wybór bezpiecznego kontekstu i osoby, do której kierujemy prośbę. Bezpieczeństwo w relacji polega na tym, że czujemy się akceptowani, nie ocenia się nas, a nasze granice są respektowane. W praktyce oznacza to, że warto prosić osoby, które wykazują empatię, przewidywalność i wzajemność w relacji. Warto przy tym pamiętać, że nasze wcześniejsze doświadczenia mogą wpływać na to, kogo postrzegamy jako „bezpieczną” osobę; świadomość własnych schematów relacyjnych pozwala uniknąć projekcji nieadekwatnych oczekiwań na innych.

Autentyczność oznacza w tym kontekście wyrażanie potrzeb w sposób zgodny z własnymi uczuciami i wartościami, przy czym ważna jest też zdolność do akceptacji samego siebie i postawy samowspółczucia. Osoby, które potrafią być wobec siebie łagodne i akceptujące, częściej proszą o wsparcie w sposób jasny i asertywny, bez nadmiernego wstydu czy lęku przed odrzuceniem. Praktyczne wskazówki obejmują: używanie komunikatów „ja” zamiast „ty” („Czuję się przytłoczony i potrzebuję pomocy w tym zadaniu” zamiast „Ty powinieneś mi pomóc”), jasno określając, czego oczekujemy, i wyrażanie prośby w tonie neutralnym lub ciepłym.

Ważnym aspektem jest akceptacja możliwości odmowy. Nawet w bezpiecznych relacjach druga osoba może nie być w stanie odpowiedzieć na prośbę tak, jakbyśmy chcieli. Przygotowanie się na takie sytuacje zmniejsza lęk i poczucie odrzucenia, a także pozwala szukać alternatywnych źródeł wsparcia. Zrozumienie, że odmowa nie jest osobistą oceną naszej wartości pozwala utrzymać poczucie bezpieczeństwa i autentyczności w relacji.

Ponadto metoda małych kroków i stopniowe zwiększanie zakresu proszenia o wsparcie sprzyjają budowaniu pewności siebie i pozytywnych doświadczeń w relacjach. Rozpoczęcie od prostych próśb, na przykład poproszenie znajomego o drobną pomoc w codziennym zadaniu, pozwala doświadczyć, że proszenie może przebiegać bezpiecznie i zostaje bezpiecznie przyjęte. Takie doświadczenia wzmacniają poczucie kompetencji społecznej i ułatwiają tworzenie głębszych więzi.

Ważnym elementem jest także refleksja po proszeniu o wsparcie. Analiza własnych odczuć, tego, co się udało, a co było trudne, pomaga lepiej zrozumieć siebie i własne potrzeby w kontekście relacji interpersonalnych. Pozwala to również stopniowo budować pozytywne doświadczenia z proszeniem, które wzmacniają poczucie autonomii i bezpieczeństwa w relacjach.

Podsumowując, proszenie o wsparcie w sposób bezpieczny i autentyczny opiera się na świadomości własnych potrzeb, wyborze bezpiecznej osoby i kontekstu, autentycznym komunikowaniu swoich potrzeb, akceptacji odmowy oraz stopniowym treningu umiejętności. To proces, który wymaga cierpliwości i refleksji, ale w efekcie prowadzi do silniejszych, bardziej satysfakcjonujących relacji oraz większej odporności emocjonalnej.

Dołącz do naszej grupy na Facebook: GRUPA ANTY-SAMOTNOŚCI. WYCHODZIMY Z OSAMOTNIENIA.

Jeżeli potrzebujesz wsparcia ze strony psychologa, psychoterapeuty lub interwenta kryzysowego to zarezerwuj wizytę: